Een dagje Dolomieten

Vandaag was een fantastische dag. We reden naar de Dolomieten. Prachtige bergen, mooie skigebieden en tig kabelbanen. We reden heel veel haarspeldbochten. En de hoogste berg was ruim 2200 meter. Je weet niet wat je ziet. We stoppen een aantal keer om foto’s te maken.

Er worden hier ook heel veel wandelingen gedaan. Niet door ons overigens. Mijn benen doen het nog steeds niet heel lekker na de lange afdaling van gisteren. Het is een komen en gaan van auto’s. Overal is het heel druk. De temperatuur was ook heel lekker. Rond de 30 graden. Het is alleen wel heel ver rijden, heen en terug. Op een moment werd ik gewoon een beetje misselijk. En omdat mijn benen nog niet helemaal de oude zijn, wist ik op een moment niet meer hoe ik zitten moest.

Wat is het hier mooi. Foto’s die we jaren geleden zagen op internet deed ons besluiten hier naar toe te gaan. En daar hebben we zeker geen spijt van. Ook zien we hier heel veel paragliders. Wat een lef hebben deze mensen. Het is hier zo ontzettend hoog, je vraagt je af of deze lui wel weer op de juiste plek terecht komen.

Het is alleen wel een hele lange busreis. Om 16.45 uur zijn we gelukkig weer in het hotel en gaan we in de tuin een drankje doen. Het is heerlijk weer en er staan heerlijke ligstoelen. We missen alleen een zwembad. Het is nog steeds tegen de 30 graden.

Dan gaan we ons omkleden en klaarmaken voor ons avondmaal. We zitten heel gezellig te keuvelen over van alles en nog wat. De rest gaat aan de bar zetten en ik besluit naar boven te gaan om dit verhaal te schrijven en De slimste mens te gaan kijken. Ik moet die van gisteren nog zien. Ik ben benieuwd wie de winnaar wordt.

Een pittige wandeling

Vandaag hadden we tripje zonder onze bus voor de boeg. We hebben van Jan wel een buskaart voor het openbaar vervoer gekregen. Hiermee gingen we naar Speikboden. Dit is een kabelbaan die je 1985 meter hoog brengt. Dat deden wij dus. Toen we daar aankwamen namen we eerst een bakkie en later zijn we met de stoeltjes lift nog 400 meter hoger gegaan. Hier is een uitgestrekt skigebied. Prachtig. Ook kan je hier vele wandelingen maken. Maar wij besloten anders.

We gingen weer met de stoeltjeslift naar beneden en aten daarboven een lunch, kaiserschmarren. Verrukkelijk. Alies en Tristen hebben dit ook in februari gegeten tijdens hun wintersportvakantie. Zij vroegen mij later of ik dat ook kon maken. Tuurlijk kan ik dat. Na het eten van de kaiserschmarren van oma vonden de twee dat het in Oostenrijk lekkerder was…..

En toen was het tijd voor de afdaling van ruim 3 kilometer. Ik ging alleen met Jon want Carla voelde zich niet zo lekker. Een prachtig gebied en op de kaart stonden vele wandelingen. Wij wisten welke route we moesten hebben, 27 en 24B. We waren al een kwartiertje aan het dalen tot we erachter kwamen dat we toch verkeerd liepen. Hupsakee, weer naar boven. Eindelijk waren we op de goede weg totdat we weer een afslag hadden gemist en bijna met onze kop tegen de kabelbaan opliepen.

Hup, daar gingen we weer naar boven. De tocht zou 2 1/2 duren. We vertrokken om 13.00 uur dus we verwachtten rond 15.30 uur beneden te zijn. OMG, ik ben best wel wat gewend. Heb ook goede wandelschoenen maar alleen maar dalen gaat je niet in je (nu zeiknatte) kleren zitten.

Op een moment waren mijn benen zo verzuurd dat ik gewoon omviel. Vele jaren geleden was er bij de marathon bij de Olympische Spelen een vrouwtje dat zo zwalkend over de finish kwam. Denk daar aan als je voor je ziet hoe ik naar beneden kwam. Wat een ellende. De uitzichten waren echt prachtig.

Op een moment komen we na heel veel en heel steil dalen bij een recht stuk gras. En daar zit een wolf. Jon zei nog dat we dat beest niet in de ogen moesten kijken. Nou keek ik sowieso al de halve weg naar mijn voeten. Dus ik zou geen oogcontact met de wolf maken. En dan zien we een picknicktafel. Ik moet mijn zwabberkuiten even laten rusten. Maar ja, die wolf is daar ook. We halen wat te eten en te drinken uit onze rugtassen en de wolf gaat weg.

Poeh, poeh, wat een memorabele tocht zeg. En als we zitten te eten komt de wolf op het geritsel af. Geen oogcontact maken. Maar dat beest gaat recht voor ons zitten. Jon geeft de wolf een stuk ontbijtkoek en dan zien we dat hij een halsband om heeft. Geen wolf dus!

We ploeteren nog even verder en het laatste stukkie is heel steil en vol met stenen. En omdat het vanavond Tiroleravond is, lopen Jon en ik alvast polonaise. Een paar keer moet ik op de grond gaan zitten omdat ik niet meer op mijn benen kan staan. Nog nooit meegemaakt dit.

En dan zien we het dalstation van de kabelbaan weer. Ben nog nooit zo blij geweest dat aan een wandeling een eind kwam. We lopen naar de bushalte en ik moet Jon als een oud wijffie (ben ik natuurlijk ook) een arm geven anders kom ik niet naar de overkant van de weg. En dan is het 16.00 uur. Valt dus nog mee.

De bus brengt ons in 10 minuten naar ons hotel. Dan ga ik ff uitzweten en daarna douchen. Ik schrijf dit verhaal na mijn douchebeurt en kan bijna niet lopen. Dat wordt wat vanavond. Maar dat schrijf ik later.

Om 18.30 uur treden we aan voor het diner. Twintig minuten eerder begeef ik mij naar het restaurant. Ik vrees dat ik niet meer lopen kan. Maar gelukkig valt dat mee. Ik heb wel 2 paracetamol genomen.

Dan nemen we met een aantal de dag even door en nuttigen wij onze maaltijd. Als dessert krijgen we apfelstrudel. En als we het bijna op hebben komen twee muzikanten in Tiroler broeken ons vermaken. Een speelt accordeon en de ander heeft een stok met allerlei instrumenten.

Ik kan wel zeggen dat het van hoogstaand niveau was 😉. Ik vrees het eind van deze avond want dan moet ik weer lopen. Maar dat gaat al een stuk beter. Maar ik vrees de morgen…..

Een dag bij het Gardameer

Een vroegertje vandaag. Om 04.45 uur opgestaan, ontbijt om 05.30 uur en om 06.30 uur de bus in. Een rit van ruim 3 uren voor de boeg. Maar de omgeving is prachtig, door mooie dalen en langs hele hoge bergen. De tijd gaat snel. Ja dat dank je de koekoek als je bijna 2 uren slaapt. Heerlijk.

Het wordt steeds warmer. Als we uitstappen in Malcesine is het 09.20 uur. Dit prachtige plaatsje ligt aan het Gardameer aan de oostkant. We drinken hier koffie in de haven en gaan om 10.20 uur aan boord van onze boot. Deze brengt ons met een grote omweg naar de westkant van het meer, Limone. We hebben een eigen boot met onze groep. We gaan boven zitten en genieten van de zon, het uitzicht en de wind. Veel golfslag, dus ik neem voor de zekerheid een reistablet.

We varen een klein uurtje en dan zijn we in het schattige plaatsje Limone. Dit plaatsje is bekend om de citroenen en de merchandising bestaat uit allerlei spullen met daarop citroenen. Ook heel veel soorten limoncello.

Maar dan zien we mensen lopen met een echte citroen in hun hand. Gevuld met citroenijs. Als ik ijs kan uitkiezen, neem ik nooit citroenijs. Maar deze….. hemels gewoon.

We lopen allerlei verschillende straatjes in en genieten van alles wat hier in de winkels aangeboden wordt. Inmiddels is het hier 28 graden.

Aan de boulevard lunchen we en dan gaan we alweer richting de boot. We kunnen gelukkig wachten op het terras in de schaduw van een gesloten restaurant. Als iedereen present is, stappen we om 13.20 uur weer op onze eigen boot en varen we weer naar ons vertrekpunt Malcesine. Ook nu zitten we weer boven in. Het is hier wel zo ontzettend warm. De wind boven op de boot bracht wat verkoeling.

We nemen daar nog een drankje en dan lopen we weer naar de bus. Die vertrekt om 14.30 uur naar ons hotel. Wat een gein hebben we met Jan en Jon en Carla en Carla. Hilarisch gewoon.

In een kleine drie uren zijn we weer in ons hotel en gaan we ons klaar maken voor weer een diner.

Vandaag kon het eten ons niet echt bekoren. Morgen hopelijk weer beter. We hebben dan een Tiroleravond. Nou dat wordt me een feessie.

Een prachtige dag

We waren al weer vroeg op pad. Vandaag bezochten we Brixen, een prachtig oud stadje. De lucht is onbewolkt en om 10.30 uur zijn we daar. We hebben tot 14.00 uur de tijd om hier rond te kijken.

Eerst maar ff een bakkie doen. Ik bestel warme chocola. De troela vraagt of ik een grote of kleine wil. Nou doe mij maar een kleine vroeg ik. Komt ze daar aanzetten met een espressokoffie met chocolademelk. Wat een geluk dat ik geen slagroom heb besteld. Hilarisch (zie de foto bij de foto’s hiernaast). Ik hoop dat de foto’s recht staan. Ik zie ze alleen maar op z’n kop.

We lopen dan naar het plein waar de Dom staat. Een prachtige kerk. Daarna slenteren we door de straatjes. Erg leuk, we drinken wat en in de middag lunchen we hier. Het is bloedheet nu. We zoeken ook steeds de schaduw op.

Om 13.15 uur lopen we al naar de opstapplaats voor de bus. Meerdere medereizigers hadden dat idee. Maar we moesten nog ff wachten.

Dan bezoeken we een oud klooster tussen de wijnranken. De monniken maken daar sinds mensenheugenis wijn. We hebben vele flessen wijn in de winkel gezien maar geen enkele monnik.

De tegels buiten zijn wit en de kloostergebouwen ook. Bloedheet dus.

Om 15.30 uur worden we weer opgehaald en Jan besluit een andere route te rijden naar ons hotel. We rijden nu heel hoog en hebben prachtig uitzicht in het dal.

Om 17.00 uur zijn we in het hotel en gaan we weer lekker in de tuin een drankje doen.

En dan is het alweer tijd voor de avondmaaltijd. Lekker en heel gezellig. Daarna nog even een afzakkertje en dan vroeg naar boven. De wekker gaat om 05.00 uur. We gaan morgen naar het Gardameer. We bezoeken daar twee plaatsjes en een ervan bereiken we met een boot. En het wordt heel erg warm morgen.

Trusten!

I love Italy!

Heerlijk geslapen om 07.30 uur wakker door de wekker. Douchen en ontbijten en om 09.00 uur zijn we op weg naar de Prager Wildsee. Het weer ziet er veelbelovend uit.

En ook hier tussen die prachtige bergen zijn wegwerkzaamheden en dus files. Bij ons zetten ze dan zo een verrijdbaar stoplichie neer. Hier niet. Hier staan aan twee kanten van de weg twee mannen het verkeer te regelen. Ik krijg een flashback naar Amerika. Daar staan bejaarden in de kokende zon en smeltend asfalt het verkeer te regelen met een spiegeleitje. Om 11.00 uur zijn we bij het meer.

We starten meteen linksom met de wandeling om dit prachtige meer. Linksom is verstandiger volgens Jan onze chauffeur. Want dan heb je het moeilijkste gehad. En daar was niets over gelogen. We moesten af en toe flink klimmen. Maar I love it.

Vele bootjes ook op de spiegelgladde meer. Het was net of we weer in Canada waren bij Lake Louise. Hel blauw water ook. De zon scheen hier op 1500 meter niet. Maar door het wandelen krijg je het bloedheet. We genieten volop.

We zien overal langs het water op het pad koeienpoep. Huh, hoe dan? Maar als we halverwege de wandeling zijn, horen we koeienbellen en zien we tig van die beesten alle toeristen aangapen. Geweldig.

Als we na 1 1/2 weer bij het beginpunt zijn, begint het te spetteren en te onweren. Snel duiken we een restaurant in voor de lunch. And when in Italy ….. I love it.

Om 13.30 uur vertrekt de bus naar Bruneck een iets grotere plaats met een gezellig centrum. Veel winkels zijn gesloten, waarschijnlijk omdat het maandag is. Maar dat kon ons niet deren.

We zoeken een ijswinkel, en verdomd, when in Italy ….. I love it.

Na 1 1/2 uur komt de bus weer voorrijden en worden we vlakbij ons hotel afgezet bij een museum met houtsnijwerk. Niet ons ding. Ons hotel ligt 700 meter verderop en wij besluiten daar naar toe te lopen en in de tuin een drankje te drinken.

Het is in het dal heerlijk weer en we hebben daar een goed uur gezeten. En dan maken we ons weer klaar voor het voortreffelijke diner. Heel lekker en ook heel gezellig. In Italië schijnt het in hotels de gewoonte te zijn dat je elke avond aan dezelfde tafel gaat zitten. Bij in ons kwamen gisteren al Jan en Carla zitten. En we hadden natuurlijk al Jon en Carla. Hilarisch gewoon. Wat een pret hebben we met dit stel.

Na het eten gaan we weer bij de bar zitten en al snel voegen meer mensen zich bij ons, waarom weet ik ook niet! Wel dat wij als laatsten de bar verlieten.

Welterusten 😴

It’s raining cats and dogs

Vandaag vertrokken we dan naar onze eindbestemming Lutago (Dolomieten) in Italië. De koffers moesten om 07.00 uur buiten staan. De wekker had ik om 06.30 uur gezet. Ben gaan slapen en ik werd om 03.00 uur wakker. Ik kijk voor de tijd dan op mijn telefoon. Maar die deed helemaal niks meer. Op mijn iPad zag ik dus de tijd. OMG dacht ik. Ik kan niet meer slapen want ik heb geen wekker. Maar op je iPad zit ook een wekker. Nooit geweten.

Na veel hannesen met mijn telefoon werd dat ding weer tot leven gebracht. Dus kon ik weer lekker slapen. Nou daar kwam niet veel meer van. Heb een half boek uitgelezen vannacht. Om 06.00 uur maar gaan douchen.

En Johan Cruyff heeft gelijk gehad. Ellek nadeel heb ze voordeel. Gedurende de hele verdere busreis viel ik veel in slaap. Onderweg hebben we heel veel regen gehad. En in de buurt van München hadden we steeds file. Dus een tukkie is dan heerlijk.

We stoppen een aantal keer voor thee, lunch etc. Dan moet Jan onze chauffeur tanken. Voor een vermogen werd er getankt. We rijden Italië in en dan schijnt de zon. We zien de thermometer van 17 graden stijgen naar 31 graden. Mijn humeur gaat hier beter op.

Maar als we een klein half uurtje verder zijn, begint het weer te regenen en daalt de temperatuur weer naar 22 graden. Als we bij het hotel aankomen, het is inmiddels 17.45 uur, komt de regen met bakken uit de hemel. Jan gaat het hotel binnen om de kamernummers op te vragen. Als de regen wat minder wordt, stappen we uit. De koffers worden netjes naar boven gebracht als je dat niet zelf kan doen. En aangezien wij op de 2e etage zitten en er geen lift is, kan ik het niet zelf.

Keurig wordt mijn koffer bovengebracht en kan ik deze uitpakken.

Dan is het weer tijd voor het diner. Weer zoveel gangen, geweldig. Na het eten nemen we nog een afzakkertje en dan is het alweer bedtijd. Morgen gaan de uitstapjes echt beginnen.

De eerste dag

Vandaag vertrokken we. We moesten om 04.40 uur bij onze opstapplaats zijn. Deze bracht ons naar de plek waar we op de juiste bus moesten stappen.

Omdat we zo vroeg vertrokken, ben ik niet naar bed gegaan. Ik heb alle nieuwe afleveringen van Emily in Paris gezien. I love it!

We vertrokken om 04.30 uur en moesten naar verschillende plekken om nog meer mensen op te halen. Omdat ik deze nacht niet geslapen had, viel ik meerdere malen in slaap. Heerlijk!

Om 07.30 uur zijn we op de plek waar we op onze bus naar Italië konden stappen. Eerst nog ff een bakkie thee en dan de koffer naar de juiste bus brengen. En dan om 08.30 uur vertrekken we naar onze eerste overnachtingshotel in Duitsland. En dan begint het te regenen. Oh nee toch.

We stoppen een aantal keer en hoe zuidelijker we gingen hoe beter het weer werd. Op een moment gaf de thermometer in de bus 34 graden aan en de hemel was onbewolkt. De natuur wordt hier ook steeds mooier, groener, bosrijker en glooiender. En ik heb tegen de chauffeur gezegd dat Jon jarig is. Dus die wordt door onze reisgenoten toegezongen.

We zien de skyline van Frankfurt, die wel wat weg heeft van New York.

Om16.30 uur zijn we in ons hotel. We gaan met een aantal mensen buiten op het terras zitten en kletsen honderduit. Heel gezellig. Om 18.30 uur krijgen we een voortreffelijk diner met meerdere gangen aangeboden, heerlijk allemaal. Ook hier meld ik dat Jon jarig is. Hij krijgt een taartje met een kaars en weer wordt de bofkont toegezongen.

Na het eten gaan we nog even buiten een afzakkertje nemen en om 22.00 uur houden we het voor gezien en zoeken we allemaal onze kamer op.

Dolomieten, here we come

Het wordt weer tijd om mijn reisbelevenissen aan het papier (online) toe te vertrouwen.

Er is veel gebeurd de afgelopen tweeënhalf jaar.

Chris is in februari 2022 overleden. En ik kan niet beschrijven wat zo’n gemis met mij doet.

44 jaren hebben wij lief (heel veel) en leed (heel weinig) met elkaar gedeeld.

Maar het leven gaat door. Inmiddels hebben wij 7 kleinkinderen. Van de laatste drie kleinkinderen weet Chris het bestaan niet eens. Een hard gelag hoor!

Deze 7 kleinkinderen slepen mij door de moeilijkste tijden heen. Ik pas heel veel op ze, ze logeren bij mij en ik ga met ze op vakantie. Prachtige momenten. En ik weet zeker dat Chris heel trots op mij zou zijn.

En dan mijn kinderen, familie, neven en nichten, vrienden en vriendinnen, overal slepen ze mij mee naar toe. Ik ben superblij met deze lieverds in mijn leven.

Inmiddels heb ik al heel veel vakanties, reizen en tripjes met hen gemaakt. Ik doe hier een opsomming van deze onvergetelijke tripjes:

Maart 2022 - Disneyland Parijs

Maart 2022 - Rondreis Tirol in de sneeuw

Mei 2022 - Bonaire

Juni 2022 - Tunesië

Augustus 2022 - Rhodos

September 2022 - Italië Puglia

December 2022 - Zuid-Limburg

Mei 2023 - Gran Canaria

Augustus 2023 - Mallorca

April 2024 - Turkije Side

Mei 2024 - Fietsen op de Veluwe

Augustus 2024 - Italië Dolomieten

En dan heb ik nog vele weekendjes met Jon en Carla en Kees en Sylvia doorgebracht.

Heerlijk waren deze tripjes ook.

En nu dus de Dolomieten. Deze reis hadden Chris en ik samen met Jon en Carla al een paar jaar geleden op de planning staan. Vliegtickets, een auto en alle hotels hadden we al geboekt. Maar corona gooide roet in het eten.

Toch wilden Carla, Jon en ik deze reis nog steeds maken. En omdat we alledrie niet auto willen rijden (Chris reed ons altijd) besloten we een busreis te boeken. We hebben in Azië al zo vaak een groepsreis met de bus tot onze tevredenheid meegemaakt, dat we sprong maar weer wagen.

Ik probeer elke dag onze belevenissen op mijn reisblog te plaatsen.