Niet iedereen heeft goed geslapen vannacht. Aan de kant van mijn slaapkamer (het Veluwemeer) waren ik weet niet hoeveel ganzen die me daar toch een klerenherrie maakten. Aan de andere kant van het huis liep er water met een herrie de dakgoot in. Maar uiteindelijk is iedereen om 08.30 uur beneden. We dekken de tafel en Wies haalt de gisteren door ons bestelde broodjes bij de bakker.

We zetten koffie en thee en ik weet niet hoeveel pakken hagelslag, tig soorten kaas, eigen gemaakte jam van de tuin van Sjaan (jammie!). Als Wies terug is en de eieren klaar kan het ontbijt beginnen. Wat een vreterij toch weer. Dan ruimen we af, de vaatwasser wordt ingeruimd en er wordt gestofzuigd.

Na het douchen gaan we naar het zwembad. We nemen een bal mee om te waterpoloën. Daar verheugden we ons al weken op. En als we ons omgekleed hebben, zien we een bord waarop staat dat ballen verboden zijn. Shit! We doen net of we het niet gezien hebben. Wies, Nel en Sjaan zwemmen niet mee. Wies was altijd onze keepster bij het handballen. Nu mocht ze ook weer keepen. We zetten een mega band met een groot gat in het midden aan de kant. Wies is het kepen nog niet verleerd.

Er drijven ook grote matten in het water. En wat is nou leuker om er op te klimmen, tenminste als je er op kan komen (hilarisch) en dan de mat om te gooien. Echt lachen, gieren, brullen. Maar in het water kan je geen Tena’s gebruiken. Oeps!!

En dan ineens ziet Greet haar zus Vera na zoveel jaar weer in de pool. Had Sjaan jaren geleden op de boot naar Luik haar gebrouilleerde zus weer gevonden, nu was het de beurt aan Greta. Huilend vielen ze elkaar weer in de armen. Wij natuurlijk ook allemaal huilen. Het was een heftig zwembad bezoek. Als de durfals tig keer van de babyglijbaan zijn gegaan, kleden we ons aan en begeven we ons naar de bungalow.

We drinken koffie en thee en eten overheerlijke gevulde speculaas. Astrid heeft deze gisterochtend voor vertrek gebakken. Lekker hoor As. En dan vertrekken we naar Elburg. Daar is de bokbieroptocht???

De meesten gaan wandelen. Vanaf ons huis zie je de poort van Elburg al. Je moet eerst 2 kilometer de ene kant oplopen om het park te verlaten en dan weer 2 kilometer richting het centrum lopen. Gelukkig is het droog. Ik ga met Nel met de auto. Ze heeft last van haar rug.

We parkeren de auto op de grote parkeerplaats en gaan dan op een bankje in de zon heerlijk zitten wachten. We hopen dat de wandelaars lekker langzaam doen. En dan begint het te regenen.Met een parapluutje op blijven Nel en ik op het bankje zitten. En als de goegemeente arriveert gaan we richting de poort. Maar dan zien we aan de linkerkant van ons een megahoge bank. Daar moeten we natuurlijk op. Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet maar een aantal van ons lukte het.

Er worden tig foto’s gemaakt. Maar dan moeten we er weer af. Dat was nog wel een dingetje. Hilarisch gewoon. En doodeng. Dan gaan we boordjes paling, zalm en verschillende salades halen. Adrie neemt patat. Echt een raar mens!

Dan is het shoptijd. De winkel waar we jaren geleden allerlei kleding hebben gekocht was nu open. Gisteravond was de winkel met een soort doek afgeschermd. We dachten toen dat deze niet meer bestond. We zien en passen van alles. Maar niet echt veel van onze gading. Dan gaan we verder shoppen. Tig jassen worden aangeschaft. En we vinden ook een winkel met oudhollands snoep. Dus daar gaan we weer.

Dan schijnt de zon en dan regent het weer. Echt balen. Ook zijn er dweilorkesten vanwege het bokbierfeest. Zelf zien we daar niet al te veel van. Maar toen begon het regenen. Het orkest gaat onder de poort spelen en wij liepen in de poort polonaise. Echt geweldig.

Wij gaan onze kelen smeren bij Bassie’s. Gezellig! Dan lopen we weer terug, nadat we nu echt alle winkels hebben bezocht. Dan komt ook de regen weer met bakken uit de hemel. De ene ploeg gaat weer wandelen en ik rij met Nel en Astrid met de auto naar huis. Thuis gaan we weer vreten en drinken en maken het weer gezellig.

We maken plannen voor ons trainingsweekend volgend jaar. Het 25-jarig jubileum. We besluiten naar Berlijn te gaan met de trein. We kunnen zover weg in 2025 nog niet boeken.

Dan is het weer etenstijd. We gaan naar Buddy’s, een restaurant op het park. We lopen er naar toe. We lopen langs de caravans en dan wordt ineens de naam van Nel gescandeerd. Het blijkt iemand van onze handbalvereniging te zijn waar wij al een eeuwigheid geen lid meer van zijn. Zij is hier met haar man neergestreken in een caravan en woont hier nu “permanent”.

Het is megadruk in het sport restaurant. Er zijn bowlingbanen en het toeval wil dat wij met onze rug bijna tegen een bowlingbaan aanzaten. Wat een herrie zeg. Aan de wanden hangen tig tv’s met allerlei sportwedstrijden. We worden er gek van.

En dan zegt Lies ineens dat hier iets stinkt. Het blijken onze papieren placemats te zijn, wat een berenlucht. We ruimen die dingen op en knallen die ergens anders neer. Nou ruikt het weer lekker fris.

We kiezen allemaal wat lekkers van de kaart en smullen dan van onze gerechten. Dan kiezen we allemaal een dessert. Ineens bedenk ik mij dat wij weer eens een feestje moeten houden. Ik loop naar de balie om te zeggen dat onze Greta verjaart. Maar Astrid heeft al met Greet afgesproken dat we de verjaardag van Sjaan moeten vieren. Maar de plannen zijn dus veranderd.

Met mijn camera in de aanslag wordt een nagerecht met brandende kaars naar onze tafel gebracht. Sjaan wist dat we de verjaardag van Greta zouden vieren. En wat nou zo geweldig leuk was, was het gezicht van Greta toen we allemaal gingen zingen en Greta het hardst meezong van allemaal. Het was in een woord geweldig. Die kop van Greta toen zij de kaars kreeg in plaats van Sjaan. Je had er bij moeten zijn.

Na dit intermezzo rekenen we af en begeven we ons naar de bungalow. Er wordt koffie en thee gezet en dan maken we ons klaar voor de muziekbingo. Het wordt weer een hoogstaande avond.

Astrid is weer de quizmaster. We spelen drie ronden per kaart en we hebben drie kaarten. Het duurt een eeuwigheid.

Maar ik heb de oplossing om de hoofdprijs te winnen gevonden. Niet iedereen weet alle nummers. Ik ook niet. Ik heb dus nog een aantal vakjes leeg. Het duurde allemaal erg lang en dan vraag ik aan de quizmaster hoeveel nummers er nog komen. Dat had ze niet moeten zeggen. We moeten er nog vijf deze ronde. Ik streep gewoon alle titels door en al het laatste nummer komt, roep ik bingo. Ik had er zeker in eerste instantie nog vier niet gevonden. Maar Astrid zei dat ik een terechte bingo had. Oh wat was het een heerlijke avond.

We doen drie rondes en behalve Adrie en Carla won iedereen een prijs. Astrid wordt (wel,erg bedankt voor de geweldige organisatie van deze bingo. Het loopt al bijna tegen twee uur als we ons bed opzoeken.