Vandaag brachten we een bezoek aan het Nationaal Park Ahrntal. Een half uurtje rijden van ons hotel. Sommige reisgenoten bezochten eerst nog 1 1/2 uur een kopermijn. Door middel van een treintje werden ze die tijd rondgereden terwijl het in de mijn 8 graden was. Niet voor ons.

Wij drinken koffie en thee en als de mijnbezoekers klaar zijn vertrekken we naar het Nationaal Park. Wat is het hier prachtig. Met paracetamol en de gelei van Carla waagde ik het erop. Gelukkig was deze wandeling niet van het stijgen en dalen en was het behoorlijk vlak.

We lopen eerst naar een prachtig kerkje in het dal. Rondom zijn prachtige weides met heel veel koeien met bellen om hun nek. Die beesten worden er volgens mij zelf knettergek van. Huizenhoge bergen rondom en een geweldige stroom met water. Ook nu was het weer tegen de 30 graden.

We lunchen eerst voor we aan de wandeling beginnen. Heerlijke omeletten, weliswaar met aardappel in plaats van brood, maar wat kan ons dat schelen. Na het eten gaan we nog even op een bankje in de zon van het prachtige uitzicht genieten.

En dan is het tijd voor de terugtocht naar de bus. Heen liepen we over een geasfalteerd pad, terug kozen we er voor om door het bos te gaan. Geen idee of we wel de juiste weg bewandelden. Prachtig was de route zeker. En af en toe moesten we om een koe of stier manoeuvreren. Ook best wel spannend. Op een moment zijn we zonder dat we er erg in hadden heel hoog. Een heel stuk lager zien en horen we de rivier. OMG, hoe komen we beneden en kunnen we überhaupt ergens naar beneden. We zien op een moment de parkeerplaats van de bus. Maar wij lopen steeds verder weg van de parkeerplaats. Gelukkig doen mijn benen het weer redelijk.

En dan zien we eindelijk een pad naar beneden die ons naar de parkeerplaats leidt. Prachtig was deze wandeling. En alleen tijdens het dalen voelde ik de pijn in mijn benen nog een beetje.

We wachten op een bankje tot iedereen present is en dan gaan we weer naar het hotel. En dan kom ik erachter dat mijn vest niet meer in mijn bezit is. Die heb ik waarschijnlijk in het restaurant laten hangen. Jon gaat terug naar het restaurant, maar tevergeefs. Vest weg.

In de tuin van het hotel gaan we heerlijk lezen en ik heb puzzelboekjes meegenomen. Maar mijn pen lekt. Mijn handen zitten helemaal onder de inkt. Wel ja kan er ook nog wel bij. Op een moment moeten we uit de zon weg, veel te warm. We zitten een uurtje in de schaduw en dan gaan we naar boven ons klaar maken voor weer een diner.

Ook weer heerlijk en heel gezellig. Het dessert was dit keer ijs. Verrukkelijk. En dan komt net als gisteravond de regen weer met bakken uit de hemel. Onweer erbij. Maar ons kan het niks schelen. Morgen gaan we naar Merano. Dit schijnt een prachtig stadje te zijn. We wachten het af.