Vandaag hadden we tripje zonder onze bus voor de boeg. We hebben van Jan wel een buskaart voor het openbaar vervoer gekregen. Hiermee gingen we naar Speikboden. Dit is een kabelbaan die je 1985 meter hoog brengt. Dat deden wij dus. Toen we daar aankwamen namen we eerst een bakkie en later zijn we met de stoeltjes lift nog 400 meter hoger gegaan. Hier is een uitgestrekt skigebied. Prachtig. Ook kan je hier vele wandelingen maken. Maar wij besloten anders.

We gingen weer met de stoeltjeslift naar beneden en aten daarboven een lunch, kaiserschmarren. Verrukkelijk. Alies en Tristen hebben dit ook in februari gegeten tijdens hun wintersportvakantie. Zij vroegen mij later of ik dat ook kon maken. Tuurlijk kan ik dat. Na het eten van de kaiserschmarren van oma vonden de twee dat het in Oostenrijk lekkerder was…..

En toen was het tijd voor de afdaling van ruim 3 kilometer. Ik ging alleen met Jon want Carla voelde zich niet zo lekker. Een prachtig gebied en op de kaart stonden vele wandelingen. Wij wisten welke route we moesten hebben, 27 en 24B. We waren al een kwartiertje aan het dalen tot we erachter kwamen dat we toch verkeerd liepen. Hupsakee, weer naar boven. Eindelijk waren we op de goede weg totdat we weer een afslag hadden gemist en bijna met onze kop tegen de kabelbaan opliepen.

Hup, daar gingen we weer naar boven. De tocht zou 2 1/2 duren. We vertrokken om 13.00 uur dus we verwachtten rond 15.30 uur beneden te zijn. OMG, ik ben best wel wat gewend. Heb ook goede wandelschoenen maar alleen maar dalen gaat je niet in je (nu zeiknatte) kleren zitten.

Op een moment waren mijn benen zo verzuurd dat ik gewoon omviel. Vele jaren geleden was er bij de marathon bij de Olympische Spelen een vrouwtje dat zo zwalkend over de finish kwam. Denk daar aan als je voor je ziet hoe ik naar beneden kwam. Wat een ellende. De uitzichten waren echt prachtig.

Op een moment komen we na heel veel en heel steil dalen bij een recht stuk gras. En daar zit een wolf. Jon zei nog dat we dat beest niet in de ogen moesten kijken. Nou keek ik sowieso al de halve weg naar mijn voeten. Dus ik zou geen oogcontact met de wolf maken. En dan zien we een picknicktafel. Ik moet mijn zwabberkuiten even laten rusten. Maar ja, die wolf is daar ook. We halen wat te eten en te drinken uit onze rugtassen en de wolf gaat weg.

Poeh, poeh, wat een memorabele tocht zeg. En als we zitten te eten komt de wolf op het geritsel af. Geen oogcontact maken. Maar dat beest gaat recht voor ons zitten. Jon geeft de wolf een stuk ontbijtkoek en dan zien we dat hij een halsband om heeft. Geen wolf dus!

We ploeteren nog even verder en het laatste stukkie is heel steil en vol met stenen. En omdat het vanavond Tiroleravond is, lopen Jon en ik alvast polonaise. Een paar keer moet ik op de grond gaan zitten omdat ik niet meer op mijn benen kan staan. Nog nooit meegemaakt dit.

En dan zien we het dalstation van de kabelbaan weer. Ben nog nooit zo blij geweest dat aan een wandeling een eind kwam. We lopen naar de bushalte en ik moet Jon als een oud wijffie (ben ik natuurlijk ook) een arm geven anders kom ik niet naar de overkant van de weg. En dan is het 16.00 uur. Valt dus nog mee.

De bus brengt ons in 10 minuten naar ons hotel. Dan ga ik ff uitzweten en daarna douchen. Ik schrijf dit verhaal na mijn douchebeurt en kan bijna niet lopen. Dat wordt wat vanavond. Maar dat schrijf ik later.

Om 18.30 uur treden we aan voor het diner. Twintig minuten eerder begeef ik mij naar het restaurant. Ik vrees dat ik niet meer lopen kan. Maar gelukkig valt dat mee. Ik heb wel 2 paracetamol genomen.

Dan nemen we met een aantal de dag even door en nuttigen wij onze maaltijd. Als dessert krijgen we apfelstrudel. En als we het bijna op hebben komen twee muzikanten in Tiroler broeken ons vermaken. Een speelt accordeon en de ander heeft een stok met allerlei instrumenten.

Ik kan wel zeggen dat het van hoogstaand niveau was 😉. Ik vrees het eind van deze avond want dan moet ik weer lopen. Maar dat gaat al een stuk beter. Maar ik vrees de morgen…..