Vandaag brengen we een bezoek aan de drijvende markt in Damnoen Saduak. De bus brengt ons al om 07.00 uurdie kant op. Het is dan nog rustig op de weg en je bent er dan zeker van dat je je bestemming nog op dezelfde dag bereikt. Het is een goed uur rijden.

Gelukkig zijn er nog geen files. Maar we zijn zeker niet de enigen onderweg en ook zeker niet bij de drijvende markt. Omie haalt tickets en dan kunnen we na een tijdje wachten, in onze longtailboot stappen. Je zit dan als het wareop de bodem van de boot. Weliswaar op een kussentje met een plankje als rugleuning, ideaal is het niet. De boottocht duurt een klein half uur. Met een rotvaart à la James Bond, vlieg je over het water. En James Bond voer hier ooit in zo’n bootje over het water in een van zijn films.

We zien varanen langs de kant van het water en mooie vogels. En natuurlijk de armzalige huisjes waar de Thai in wonen met als tuin het water. Hierin wordt gezwommen, gewassen, groente schoongemaakt en verder wil ik het niet weten.

Als de markt in zicht komt, krijg ik de schrik van mijn leven. We zijn hier al meerdere keren geweest en altijd waren er meer longtailbootjes. Maar nu?

Hier telt de wet van de sterksten. Je sluit aan en hoop je dat je door anders boten naar voren wordt gedrukt. Snel zijn we bij een piertje waar we kunnen uitstappen. Vreselijk dit zeg! Toerisme neemt toe, overal op de wereld. Wij doen daar zeker ook aan mee. Maar dit! De boten met de verkoopsters van groente, fruit, schoenen en weet ik wat voor kitscherige zooi zij verkopen verdringen elkaar om hun waar aan de vele toeristen aan te prijzen. Er wordt zelfs gekookt in de bootjes.

De meeste longtailboten zijn voorzien van motoren van auto’s. Mooi uitgedacht een en geweldige bron van inkomsten natuurlijk. Maar armlastige mensen die ook toeristen willen vervoeren, hebben van hun longtailboot een punter gemaakt. Echt waar hoor. Soms zitten er gewoon 10 mensen in een boot en die arme kapiteins maar ploeteren met hun stok om iedere keer maar een paar centimeters vooruit te komen.

We drinken wat bij een tentje, pinnen nog wat Thaise bath en sluiten dan aan in de rijen om de markt een bezoek te brengen. Overal wordt hetzelfde verkocht.

Aan de kant bij het water staan twee kerels met slangen die met veel plezier zo’n eng reptiel om je nek willen hangen en dan mag je voor ik weet niet hoeveel bath een selfie lmaken. Ja hoe vind je dat, gewoon met je eigen telefoon. De slangen zijn natuurlijk gedrogeerd en doen geen vlieg, tenminste dat hoop ik, kwaad.

Na een tijdje is het uit met de pret en staat de bus ons weer op te wachten. We gaan bij een tante van Omie, zegt ie, lunchen. We moeten een stukkie rijden en dan worden we door de neef van Omie opgehaald met een limousine. De bus kan niet door de smalle straatjes rijden. Er staat en soort Jan Plezier waar zeker wel 40 man in kunnen op ons te wachten, hilarisch!

In een geweldige entourage, een prachtige vlonder aan een mooie schone rivier krijgen we weer allerlei heerlijk gerechten voorgeschoteld.

Na dit intermezzo gaan we terug naar Bangkok, naar het Centraal Station. We halen de koffers uit de bus en zetten die in de vertrekhal. Omie waakt over onze bagage. Zelf gaan we Chinatown in. Veel was daar niet echt te beleven en de temperatuur was nou ook niet van dienaard dat je zin hebt in een lekkere wandeling. Pfff, ik vermoed zo’n graadje of 34.

We gaan we terug naar het station en drinken en eten daar wat en dan gaan we met onze opgehaalde bagage naar de nachttrein.

Deze vertrekt om 19.30 uuren komt om 07.00 uuraan in Sura Thani.

We hebben met de hele ploeg een wagon tot onze beschikking. Je zit met z’n tweeën tegenover elkaar en om 20.30 uurwordt van je bank een bed gemaakt en boven de bank nog een bed. We loten niet maar toch mag ik boven slapen van Chris.

Jullie denken natuurlijk, jeminee, wat schrijft die een lang verhaal. Ik zal je zeggen wat de reden hiervan is.

Nadat we heerlijk polonaise hebben gelopen op ons eigen gezongen lied van Guus Meeuwis,, “Het dondert en het bliksemt” en we verschillende keren door onze coupé de zus van Mary Servaas hebben zien lopen, dook iedereen zijn of haar bed in. Ik ook, niet iedereen sliep meteen, ik ook niet. Gelukkig had ik mijn ereader bij de hand en las ik verder in het boek over het kalifaat meisje Laura H. Carla en ik kennen de achternaam van dit meisje uit Zoetermeer. Haar vader speelt in een band en toen wij nog handbalde en driftig trainde, oefende haar vader in de kantine van onze handbalvereniging met zijn band. En het enige wat wij altijd hoorden oefenen, was het liedje “ Is dit alles”. Ik kan op dit nachtelijk tijdstip niet zo snel bedenken wie de zanger of band van dit liedje was. En daar zit ‘t ‘m nou in. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Wel het boek helemaal uitgelezen. Een aanrader trouwens. En ik had natuurlijk alle tijd om dit verhaal aan mijn iPad toe toevertrouwen.

Inmiddels is het 06.00 uuren moet ik zeker al voor de vierde keer plassen. Laddertje af, slippers aan, in de gang voor het toilet alvast je gulp openmaken, een flinke hap lucht nemen en dan de wc induiken, snel plassen en hup de ruimte weer uit om adem te halen. Very dirty.

Als het goed is arriveren we om 07.00 uur. We stappen dan de bus weer in die ons naar Khao Sok National Park brengt. Wordt vervolgd.