We zijn weer en route. Naar Florida en wel voor de derde keer. We rijden met mijn auto (de auto van Chris is tijdens onze vakantie naar Bonaire in Zoetermeer gepikt en we wachten nog steeds op de nieuwe auto) naar de luchthaven. We parkeren bij P3, checken daar in en geven de koffers af.

De bus staat er al en met wat oponthoud (allememaggies, wat is het druk op de luchthaven) komen we bij vertrekhal 3. Onze reisgenoten zijn er al. Zij moeten nog inchecken en de bagage afgeven. Dat is snel gebeurd.Ff shoppen en een broodje eten en dan begeven we ons naar de gate.

Met een vertraging van 3 kwartier kiezen we het luchtruim. Het is prachtig weer en vanuit de lucht zien we de mooi gekleurde bloembollenvelden. Verder vliegen we over zee. Op de voorste rij is nog plek met heel veel beenruimte en daar verkast Chris naar toe. Ik lees wat, drink wat en neem mijn slaappil in. Maar ook nu heb ik hooguit twee uurtjes geslapen en veel gelezen.

Op het vliegveld van Orlando wachten we een tijdje bij de douane. Maar ellek nadeel heb ze voordeel, de koffers zijn er al. Snel spoeden we ons naar de carrental Alamo. We krijgen een spiksplinternieuwe Chrysler minivan. Achterste banken neerklappen, koffers erin en gaan met die banaan.

We slapen vannacht in Altamonte Springs, een kwartiertje van the airport. Wat een kar zeg, niet normaal meer zo mooi en luxe. Bij het hotel checken we in. Er is wel commotie op het parkeerterrein. We zien agenten met kogelvrije vesten over hun shirtjes. Niet echt fijn. Iemand uit het hotel wordt opgetrommeld. We voelen ons onbehaaglijk. Maar er blijkt niets aan de hand te zijn zegt de hotelier. Oké dan.

We zetten onze bagage op zo’n geweldige kar die je in de speelfilms ook altijd ziet en brengen de koffers naar onze kamers. Dan gaan we naar Safeway, onze vertrouwde supermarkt. We slaan in. Heel veel. Gelukkig is de auto mega groot.Op onze hotelkamer eten we nog een stokbroodje, reorganiseren we de koffers en dan... tukken maar.