Om 08.00 uur staat Ed ons op te wachten in de lobby. We begroeten hem en de chauffeur en we hopen dat deze chauffeur ons vanavond weer veilig afzet in het hotel. Want ondanks dat het hier niet zo druk is als op Bali, houdt niemand zich aan de verkeersregels. De auto's en scooters rijden hier links. Maar als je niet door kan rijden, rij je toch gewoon op de rechterbaan. De tegenligger stopt dan wel, tenminste dat hoop je.

We rijden van Senggigi langs de zee naar het noordoosten van Lombok. Ik maak foto's van de vele mooie baaien die we zien. Echt fantastisch. Op een moment hebben we uitzicht op de drie Gili's. Gili Trawangan, waar wij vier dagen logeerden, Gili Meno, waar we heerlijk hebben gesnorkeld en het kleinste eiland van de drie, Gili Air.

We stoppen bij een lokale markt. Erg leuk om door heen te wandelen. Je vraagt je af of de bevolking niet ziek wordt van het vlees dat in de zon op een kraam ligt. Mijn maag draait zich om als ik er naar kijk. Als we weer in de auto stappen is er een file. Huh, dus toch! Ed stapt uit om te kijken wat er aan de hand is. Er schijnt deze week een sportweek te zijn waar alle scholen in Tanjung (is een grote stad) aan mee doen. Vandaag is de opening. Alle scholen presenteren zich alsof ze meedoen aan de Olympische Spelen. Grappig!

Als we eindelijk doorkunnen rijden komen we als snel in het noorden. Hier is het hoog en erg groen. Veel rijstvelden. We stoppen om een kijkje te nemen in een traditionele Indonesische woning. Ook zo raar. Mensen vinden het prima als je een blik werpt in hun huis. Dat zou in Nederland echt heel raar zijn.

Via kronkelige smalle weggetjes (gelukkig heb ik reistabletten bij me) komen we bij de huizenhoge Rinjani waterval. Er zijn er hier twee. We lopen met een lokale gids van 15 jaar (hij zegt de hele weg "How do you do?") naar de eerste waterval. Daar zijn we in tien minuten. Het is alleen maar dalen, heerlijk gaat dat. Als we beneden staan gebaart onze gids of we een shower willen. Ik zou best wel willen, want het water loopt van me af. Maar het is niet handig, we hebben geen zwemkleren bij ons. We besluiten terug te klimmen. Oh no! Dit is echt afzien. Als ik naar Chris kijk denk ik dat hij toch een shower heeft genomen. Maar nee hoor, dat is niet het geval. Ons gidsje vraagt of we naar de tweede waterval willen. Dat is nog vijfentwintig minuten lopen. Alleen maar dalen he en dan ook weer omhoog. Voor ik mijn mond open kan doen, heeft Chris al geantwoord dat we dat niet willen. We moeten nog effe doorklimmen. My o my. Wat is dit vreselijk. Volgens mij hebben we het nog nooit zo heet gehad. Als we boven aankomen staat Ed ons al op te wachten. Die dacht een tijdje vrij te zijn en ziet met lede ogen aan dat we "alweer" terug zijn.

Dan is het lunchtijd. Een kwartiertje rijden vertelt Ed ons. Langs de weg zitten veel apen. Grappig en later blijkt ook heel handig. We zijn benieuwd in wat voor restaurant we terecht komen. De huizen en winkeltjes zien er niet al te proper uit. Als de auto stopt bij een prachtige splinternieuwe parkeerplaats hebben Chris en ik goede moed. Ja het restaurant zal ook wel nieuw en schoon zijn. We stappen uit en dan komt Ed met een plastic tassie aangezet. Daar zitten onze lunches in. Ed zondert zich af en wijst ons een mooi plekkie om onze lunch te nuttigen. We moeten wel goed oppassen voor de apen, want voor je het weet is de lunch gejat. We maken de dozen open. De dozen die waarschijnlijk al vanaf een uurtje of zes vanmorgen in de achterbak stonden, niet gekoeld. Het water in het flesje is denk ik zo'n graadje of veertig. De sandwiches met kip in een saussie zijn zo slap, dat de smurrie er tussen uit loopt. Het cakeje zal er vanmorgen geweldig uit hebben gezien. Het sinaasappeltje had wat ons betreft nog wel een weekie of twee aan de boom kunnen blijven hangen. En er zat een pakje appelsap of zoiets in. We zijn waarschijnlijk te verwend. En we weten dat je niet doodgaat van het overslaan van een maaltijd, als je maar blijft drinken. Maar ja waar laat je je volledig gevulde doossie met je lunch. In mijn rugzak had ik een plastic tas en daar hebben we bijna alles ingepleurd. En toen kwam Ed aangelopen. Gelukkig kon ik het plastic tassie nog effe kwijt in mijn rugzak. En hij vroeg of de lunch gesmaakt had. Nou mag ik van mijn moeder liegen als het om bestwil is. En dat deed ik dus ook. Mmm, we hebben gesmuld. Gelukkig hadden we nog wat tijd om foto's te maken. Ed ging vast naar de auto. Oh wat zullen de apen een feestmaal hebben vandaag. Want het tassie met inhoud knalden we achter een bossie.

Dan rijden we weer verder. Bij een winkeltje haalt Ed kroepoek van rijst. Gelukkig was dit goed verpakt. We smullen van de kroepoek. Als we weer verder rijden zien we een kraampje met geschilde ananas. Nou lees ik veel reistijdschriften en daar staat dat je nooit geschild fruit moet eten. Ed haalt een paar zakken ananas en terwijl we in de auto zitten, geen aap in de buurt, moeten we er toch maar aangeloven. De chauffeur wijst naar een doos tissues aan het plafond ???? Daar halen we een stapel uit. Maar heb je wel eens geprobeerd om een geschilde ananas met een tissue schoon te vegen? Moet je eens proberen joh! Vooralsnog (het is nu 21.30 uur) hebben we geen klachten. En dan begint het te regenen, wat zeg ik, een ware wolkbreuk. Omdat hier geen putten zijn, is de weg veranderd in een rivier. Gelukkig duurt de regen niet al te lang en schijnt de zon weer.

Onze volgende stop is bij een batikfabriek. Daar maken ze prachtige shawls en sarongs. En ja, ik gun die mensen ook wat en ik zie een leuk stoffie. Als ik het van de stapel haal en uitrol, zie ik dat het een soort koker is. Wat kan je hiermee vraag ik aan de jongen die met ons meeloopt. Je kan het openknippen vertelt hij heel leuk. Doen jullie dat hier voor mij, vraag ik. Maar nee, dan kan je thuis wel doen zegt de jongen. Oke dan. Ik neem de lap en ik zie wel of ik deze thuis ooit open knip.

Als we weer in de auto zitten vraagt Ed of we willen stoppen bij een parelfabriek. We hebben in een van de baaien gezien dat daar parels worden gevangen. Ik heb een hekel aan parels en voor ik zelf een ketting moet rijgen, vertel ik Ed dat we dat niet willen. Dan rijden we naar ons hotel en als we daar aankomen is het 17.00 uur. We bedanken Ed en de chauffeur, want ondanks dat we een beetje hongerig zijn, hebben we een geweldige dag gehad.

We gaan even relaxen op de kamer. Mail lezen en zo en douchen.

Dan is het tijd om een happie te gaan eten. We zien bij Tripadvisor een goed restaurant, en niet eens zo ver lopen. Als we bij restaurant Asmara zijn, bestellen we sate. In Nederland krijg je dan drie stokjes. Hier TIEN. Echt belachelijk. Er zitten niet van de grote brokken op. Overheerlijk met zalige satesaus, rijst en boontjes. We hadden wel trek na een lunchloze (wat een leuk woord) middag. Als we uitgepeuzeld zijn lopen we weer terug naar het hotel. Tijd om dit verslag aan mijn iPad toe te vertrouwen. En morgen doen we helemaal niks.....