We besloten vandaag voor de laatste maal Eden Beach te bezoeken. Heerlijk strandbedje, parasolletje, drankje, snorkelen, badderen en lunchen. 

Op een moment verbaas ik mij dat er in eens veel hoge golven zijn in de normaliter rustige zee. Geen boot te bekennen dus..... En dan ineens zie ik in de verte zwarte vinnen boven het water uitsteken. Niet een, niet twee, niet drie, niet te tellen zoveel dolfijnen zwemmen voorbij. Wow, echt heel gaaf. We kunnen ze een tijdje volgen en dan zijn ze vertrokken. Mooi.

Gisteren in de namiddag zitten we heerlijk op ons terras als er een nieuwe lading vakantiegangers arriveert. Een van de dames komt mij bekend voor. Ik zeg dat tegen de andere drie. Carla en Jon zien ook een dame (een andere) die ze kennen. Maar het is heel raar. Als je aan de andere kant van de wereld zit, verwacht je geen bekende tegen te komen en je begint te twijfelen.

De hele avond zit ik te broeden op waarvan ik die mevrouw ken. Maar ik kom er niet achter. Liggen we dus vandaag op het strand komen die dames het strand op lopen. Chris zegt opeens: "Ik zie die mevrouw voor me in een witte jas. Werkt ze in het ziekenhuis?" Maar dan ineens weet ik het. Ze werkt bij ons in de apotheek. En dan herkennen Jon en Carla de andere mevrouw van hun apotheek. En wij kennen haar ook. Want haar dochter heeft bij onze vereniging gehandbald. En haar man is scheidsrechter. En of ik mij die herinner. Ik had nog geen bal in mijn handen gehad tijdens een wedstrijd of ik had al een gele kaart van hem gekregen. Heel raar.

De mevrouwen herkennen ons nu ook en we maken een praatje. Een ander stel hoort dit aan en deelt mee dat zij "onze" mevrouw ook kent van de apotheek. Dat stel woont ook bij ons in de wijk. Wat een giller zeg!

Als we het laat in de middag het wel gezien hebben gaan we naar huis terug. Op ons terras nemen we nog een drankje en dan komt de moeder van de handbaldochter een praatje maken. Heel gezellig.

We douchen en gaan weer op pad om een restaurant uit te kiezen. We kiezen een restaurant in het centrum aan zee. We hebben daar al eerder gegeten. En ook nu smullen we weer van een veel te overdadige maaltijd. Het wordt tijd dat we weer Hollandse pot eten. Dat wordt in ieder geval niet morgenavond (zaterdag) want dan zitten we in het vliegtuig naar huis en ook niet zondagavond want dan hebben we een bbq van iemand die 60 wordt. En naar wij hebben begrepen hebben wij het mooie weer vast vooruit gestuurd, zodat we in Nederland gewoon weer van de zon kunnen genieten.

Life is beautiful!