Escapetour door Elburg

Na een prima nachtrust door iedereen dekken we de tafel weer voor het ontbijt. Adrie en Wies halen de bestelde broodjes bij de winkel. Nellie kookt de eieren en dan kunnen we aanvallen.

Het loopt gesmeerd allemaal. Alsof we dit al jaren doen en dat is ook zo.

Na het ontbijt ruimen we alles op en nemen we de auto naar Elburg, nadat we eerst allemaal de app Loquiz hebben gedownload op onze telefoon. We gaan een escapetour door Elburg doen. We bestellen voor drie groepen een toegangscode. Nadat (niet iedereen) het filmpje had gezien hoe e.e.a. werkt, vertrokken we naar het stadje.

We parkeren de auto en lopen naar de Vischafslag. Daar begint de tour. Groep 1, Nel, Carla en Marianne, vertrok als eerste.

Na een kwartier volgde groep 2, Greta, Wies en Liesl en weer een kwartier daarna vertrok groep 3, Astrid, Marja, Sjaan en Adrie.

Het eerste groepje ging op pad en als snel kregen we de 1e opdracht en zo verder. Het was wel steeds ff zoeken. Maar we hebben bijna alle straatjes van dit schattige dorpje bezocht. Wat een leuke opdrachten waren het allemaal. We hadden zeker niet alle vragen goed. Maar na twee uren wandelen hadden we dan toch de oplossing. Bij iedere goede vraag kregen we een letter. En met de letters die we inmiddels vergaard hadden, was de oplossing: Rechterdeur bij de molen de tijd.

Daar was Jan Hendrik uit ontsnapt. Want dat was de vraag.

We liepen toen weer naar het startpunt. Daar zat groepje 2 op een muurtje bij de haven. Zij snapten helemaal niet hoe de vork in de steel zat en zijn het dorpje doorgewandeld. Dan na weer een half uur komt het laatste groepje aangelopen. Ook zij hadden de oplossing gevonden.

De meesten van ons moesten plassen, hadden dorst en honger. Dus met 10 personen op

zoek naar een terras in de zon. Die overigens gedurende de hele wandeling heeft geschenen.

We moeten binnen zitten in een restaurant. We zoeken allemaal een broodje uit en genieten van deze lunch. Inmiddels is het al 15.00 uur.

Daarna gingen we weer naar de bungalow terug. Volgens afspraak gingen we volleyballen. Met z’n vieren, Sjaan, Greta, Carla en ondergetekende togen we naar het volleybalveld. We spelen dit spel elke dinsdagavond, dus we zijn “volleerd”. Carla en Greet vormden een team en Sjaan en ik. Nelleke is de scheidsrechter. Later geflankeerd door Astrid. De eerste set was in het voordeel van mijn team.

Maar toen kwamen Liesl en Wies. Liesl is de oudste van ons stel en Wies de jongste. De leeftijden laten we in het midden. Maar Liesl heeft al vele jaren steun van vadertje Drees ontvangen. Zij is ook de sportiefste, slankste, snelste enz. van ons allemaal. Dat belooft dus wat.

Wies ging het groepje van Carla en Greet versterken en Liesl kwam bij ons team. Ik moet er dan ook nog ff bij vertellen dat het volleybalveld op een strandje aan het Veluwemeer lag. En meerdere keren rolde de bal het water in. Menig volleybalspeelster had dan ook zeiknatte voeten. Hilarisch!

Het team waar Wies zich bij had aangesloten, maakte er gelijke stand van, 1-1. We lieten dat niet op ons zitten en vochten als leeuwen. Maar Lies mag dan wel de oudste, de sportiefste, slankste en snelste van onze groep zijn, op het gebied van volleybal heeft ze nog iets achterstand. Het werd dan ook 2-1 voor de tegenpartij.

Dan gaan we weer terug naar onze bungalow. Een aantal zat buiten op het terras met natuurlijk de nodige alcohol. Binnen zetten we weer allerlei vreterijen neer, en drankjes en maken er een gezellige middag van.

Als het wat frisser wordt komt de buitenploeg naar binnen. Er komen nog meer vreterijen op tafel. Niemand van ons had trek in nog een maaltijd, dus die sloegen we gewoon over. Dan besluiten we een spelletje pesten te spelen. Met 10 personen. Wat geweldig, wat een fanatisme zeg. Absurd gewoon. Maar wel heerlijk. Na een spel, duurde bijna een uur, gaan Marja, Carla en ik de bedden afhalen (heb jij dat eigenlijk wel gedaan Marja?) en de tassen inpakken. Wij gaan weer naar huis. Carla moet morgen werken en Marja en ik op onze kleinkinderen passen.

Het is bijna 20.00 uur als we afscheid nemen van onze vriendinnetjes. We worden uitgezwaaid en dan beginnen we aan de terugtocht. Dat gaat lekker snel. We zetten eerste Carla af, daarna Marja en om 21.30 uur trek ik mijn voordeur achter mij dicht.

Mensen, mensen, mensen, wat heb ik genoten van dit weekend. Heerlijk gelachen bij alle activiteiten en dan vooral de quizzen onder leiding van Astrid. Chapeau! En natuurlijk ook van alle vreterijen. Het was heel gezellig. Ik verheug mij al op ons 25- jarig jubileum volgend jaar in Berlijn.

Auf wiedersehen 😘

Weer een geweldige dag

Niet iedereen heeft goed geslapen vannacht. Aan de kant van mijn slaapkamer (het Veluwemeer) waren ik weet niet hoeveel ganzen die me daar toch een klerenherrie maakten. Aan de andere kant van het huis liep er water met een herrie de dakgoot in. Maar uiteindelijk is iedereen om 08.30 uur beneden. We dekken de tafel en Wies haalt de gisteren door ons bestelde broodjes bij de bakker.

We zetten koffie en thee en ik weet niet hoeveel pakken hagelslag, tig soorten kaas, eigen gemaakte jam van de tuin van Sjaan (jammie!). Als Wies terug is en de eieren klaar kan het ontbijt beginnen. Wat een vreterij toch weer. Dan ruimen we af, de vaatwasser wordt ingeruimd en er wordt gestofzuigd.

Na het douchen gaan we naar het zwembad. We nemen een bal mee om te waterpoloën. Daar verheugden we ons al weken op. En als we ons omgekleed hebben, zien we een bord waarop staat dat ballen verboden zijn. Shit! We doen net of we het niet gezien hebben. Wies, Nel en Sjaan zwemmen niet mee. Wies was altijd onze keepster bij het handballen. Nu mocht ze ook weer keepen. We zetten een mega band met een groot gat in het midden aan de kant. Wies is het kepen nog niet verleerd.

Er drijven ook grote matten in het water. En wat is nou leuker om er op te klimmen, tenminste als je er op kan komen (hilarisch) en dan de mat om te gooien. Echt lachen, gieren, brullen. Maar in het water kan je geen Tena’s gebruiken. Oeps!!

En dan ineens ziet Greet haar zus Vera na zoveel jaar weer in de pool. Had Sjaan jaren geleden op de boot naar Luik haar gebrouilleerde zus weer gevonden, nu was het de beurt aan Greta. Huilend vielen ze elkaar weer in de armen. Wij natuurlijk ook allemaal huilen. Het was een heftig zwembad bezoek. Als de durfals tig keer van de babyglijbaan zijn gegaan, kleden we ons aan en begeven we ons naar de bungalow.

We drinken koffie en thee en eten overheerlijke gevulde speculaas. Astrid heeft deze gisterochtend voor vertrek gebakken. Lekker hoor As. En dan vertrekken we naar Elburg. Daar is de bokbieroptocht???

De meesten gaan wandelen. Vanaf ons huis zie je de poort van Elburg al. Je moet eerst 2 kilometer de ene kant oplopen om het park te verlaten en dan weer 2 kilometer richting het centrum lopen. Gelukkig is het droog. Ik ga met Nel met de auto. Ze heeft last van haar rug.

We parkeren de auto op de grote parkeerplaats en gaan dan op een bankje in de zon heerlijk zitten wachten. We hopen dat de wandelaars lekker langzaam doen. En dan begint het te regenen.Met een parapluutje op blijven Nel en ik op het bankje zitten. En als de goegemeente arriveert gaan we richting de poort. Maar dan zien we aan de linkerkant van ons een megahoge bank. Daar moeten we natuurlijk op. Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet maar een aantal van ons lukte het.

Er worden tig foto’s gemaakt. Maar dan moeten we er weer af. Dat was nog wel een dingetje. Hilarisch gewoon. En doodeng. Dan gaan we boordjes paling, zalm en verschillende salades halen. Adrie neemt patat. Echt een raar mens!

Dan is het shoptijd. De winkel waar we jaren geleden allerlei kleding hebben gekocht was nu open. Gisteravond was de winkel met een soort doek afgeschermd. We dachten toen dat deze niet meer bestond. We zien en passen van alles. Maar niet echt veel van onze gading. Dan gaan we verder shoppen. Tig jassen worden aangeschaft. En we vinden ook een winkel met oudhollands snoep. Dus daar gaan we weer.

Dan schijnt de zon en dan regent het weer. Echt balen. Ook zijn er dweilorkesten vanwege het bokbierfeest. Zelf zien we daar niet al te veel van. Maar toen begon het regenen. Het orkest gaat onder de poort spelen en wij liepen in de poort polonaise. Echt geweldig.

Wij gaan onze kelen smeren bij Bassie’s. Gezellig! Dan lopen we weer terug, nadat we nu echt alle winkels hebben bezocht. Dan komt ook de regen weer met bakken uit de hemel. De ene ploeg gaat weer wandelen en ik rij met Nel en Astrid met de auto naar huis. Thuis gaan we weer vreten en drinken en maken het weer gezellig.

We maken plannen voor ons trainingsweekend volgend jaar. Het 25-jarig jubileum. We besluiten naar Berlijn te gaan met de trein. We kunnen zover weg in 2025 nog niet boeken.

Dan is het weer etenstijd. We gaan naar Buddy’s, een restaurant op het park. We lopen er naar toe. We lopen langs de caravans en dan wordt ineens de naam van Nel gescandeerd. Het blijkt iemand van onze handbalvereniging te zijn waar wij al een eeuwigheid geen lid meer van zijn. Zij is hier met haar man neergestreken in een caravan en woont hier nu “permanent”.

Het is megadruk in het sport restaurant. Er zijn bowlingbanen en het toeval wil dat wij met onze rug bijna tegen een bowlingbaan aanzaten. Wat een herrie zeg. Aan de wanden hangen tig tv’s met allerlei sportwedstrijden. We worden er gek van.

En dan zegt Lies ineens dat hier iets stinkt. Het blijken onze papieren placemats te zijn, wat een berenlucht. We ruimen die dingen op en knallen die ergens anders neer. Nou ruikt het weer lekker fris.

We kiezen allemaal wat lekkers van de kaart en smullen dan van onze gerechten. Dan kiezen we allemaal een dessert. Ineens bedenk ik mij dat wij weer eens een feestje moeten houden. Ik loop naar de balie om te zeggen dat onze Greta verjaart. Maar Astrid heeft al met Greet afgesproken dat we de verjaardag van Sjaan moeten vieren. Maar de plannen zijn dus veranderd.

Met mijn camera in de aanslag wordt een nagerecht met brandende kaars naar onze tafel gebracht. Sjaan wist dat we de verjaardag van Greta zouden vieren. En wat nou zo geweldig leuk was, was het gezicht van Greta toen we allemaal gingen zingen en Greta het hardst meezong van allemaal. Het was in een woord geweldig. Die kop van Greta toen zij de kaars kreeg in plaats van Sjaan. Je had er bij moeten zijn.

Na dit intermezzo rekenen we af en begeven we ons naar de bungalow. Er wordt koffie en thee gezet en dan maken we ons klaar voor de muziekbingo. Het wordt weer een hoogstaande avond.

Astrid is weer de quizmaster. We spelen drie ronden per kaart en we hebben drie kaarten. Het duurt een eeuwigheid.

Maar ik heb de oplossing om de hoofdprijs te winnen gevonden. Niet iedereen weet alle nummers. Ik ook niet. Ik heb dus nog een aantal vakjes leeg. Het duurde allemaal erg lang en dan vraag ik aan de quizmaster hoeveel nummers er nog komen. Dat had ze niet moeten zeggen. We moeten er nog vijf deze ronde. Ik streep gewoon alle titels door en al het laatste nummer komt, roep ik bingo. Ik had er zeker in eerste instantie nog vier niet gevonden. Maar Astrid zei dat ik een terechte bingo had. Oh wat was het een heerlijke avond.

We doen drie rondes en behalve Adrie en Carla won iedereen een prijs. Astrid wordt (wel,erg bedankt voor de geweldige organisatie van deze bingo. Het loopt al bijna tegen twee uur als we ons bed opzoeken.

Trainingsweekend met de handbalmeisjes

Het is weer tijd voor ons jaarlijkse trainingsweekend met de handbalmeisjes. Alweer voor de 24 keer. Volgend jaar hebben we ons jubileum. En wat we dan gaan doen moeten we nog ff bekijken. Maar dat het iets speciaals moet worden staat als een paal boven water.

Om 10.00 uur verzamelen we bij ome Mc. Adrie woont praktisch naast mij en komt naar mij toe. Net als ik bescheiden met een koffertje en een tas. Dan rijden we naar Greta. Ik bel aan en in de gang staat een koffertje. Ik pak dat ding en zet deze in de auto. Heerlijk, ruimte zat dus voor Marja haar spullen.

Maar dan komt Greta naar buiten met twee grote boodschappen tassen, helemaal vol. Jeetje, wat heeft ze bij haar. Als deze in de auto staat komt ze weer naar buiten met twee boodschappen tassen. Belachelijk dat mens.

De laatste is Marja. Ze heeft een koffertje en een rieten boodschappen tas. Haar koffertje moet op de achterbank. En dan komt het rieten tasje. OMG, helemaal vol met flessen wijn. Deze moest ze bij haar benen zetten.

Eindelijk vertrekken we naar ome Mc. Iedereen is daar al. We begroeten elkaar en vertrekken dan naar De Meern. Elk jaar als we richting Utrecht gaan drinken en eten we daar wat. Ik nam een heerlijke appelbol en witte chocolademelk met slagroom. Jeetje, de appelbol kreeg ik niet eens op.

Als iedereen zijn versnapering verorberd heeft, rijden we naar Harderwijk. De weersvoorspelling is heel erg slecht. Storm en regen. Maar nu is het nog droog. Dan rijden we naar de garage in Harderwijk. Na het parkeren lopen we het heerlijke stadje in. En dan begint het te regen en waaien. We lopen wat winkels in om de regen te ontlopen. Jeetje, wat een pokkenweer. Verschillende paraplu’s zijn gesneuveld. Voor de hond Pongo van Greta zien we bij Shoeby een geweldige regenjas met een bijpassende jas voor het vrouwtje van Pongo. Maar ze koopt het niet. Raar mens hoor.

We eindigen bij de boulevard en gaan dan lunchen bij Johannes, een heerlijk visrestaurant. We zoeken allemaal wat lekkers uit. Jeetje wat een volle borden. Overheerlijk en lekkere verse vis. We genieten volop en kijken of de wind al is gaan liggen en of de regen al is gestopt. Maar niets van dat al. Drama weer. Zulk slecht weer hebben we nog nooit meegemaakt in al die jaren.

We halen nog wat boodschappen bij de Vomar en rijden dan naar ons bungalowpark in Elburg. Wat een rot weer om door te rijden. Een kwartier voor 15.00 uur komen we aan op het park. De slagboom gaat voor ons open omdat we ons kenteken hebben doorgegeven. Adrie sommeren we de sleutel op te halen. Zij zit immers voorin. Want de meisjes achterin konden de auto niet verlaten omdat de deuren op het kinderslot zitten.

Dan zoeken we de weg naar onze bungalow. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Hilarisch, wat een gedoe. Maar eindelijk hebben we onze eindbestemming bereikt. Het stormt en regent, niet normaal meer. We hebben een prachtige bungalow aan het Veluwemeer. Als het mooi weer is, lijkt het mij hier prima vertoeven. Nu is het heel erg stormachtig. We verdwijnen snel de bungalow in en besluiten de auto’s later leeg te halen.

We maken de bedden op en dan zien we de vensterbank vol met water staan. Wat een drama zeg. Meteen bel ik de receptie met de mededeling dat een vloedgolf uit het Veluwemeer onze vensterbank heeft bereikt. Ze zal meteen iemand sturen en verdomd. Binnen tien minuten staat de handyman voor de deur. Arme stakker. Moet een reparatie doen met tien kakelende kippen om hem heen. Geweldig.

Op een moment gaat hij weg en komt terug met een apparaat dat iets weg heeft van een behangafstomer, maar dan twee keer zo groot. Hij meldt dat het wel wat lawaai maakt. En als hij de stekker in het stopcontact stopt, schrikken we ons allemaal te pletter. Wat een herrie zeg. De stakker is klaar en neemt snel de kuierlatten.

Dan is de wind iets gaan liggen en de regen is iets minder. We halen de auto’s leeg en vullen de keukenkasten. Allemaal! Wat een vreterijen zeg. Ieder jaar weer veel te veel. We drinken en knabbelen wat en kletsen honderduit. We hebben zoveel meegemaakt in de afgelopen 24 jaar en er is zoveel gebeurd en we hebben zoveel beleefd. Geweldig.

En dan is het tijd om naar Elburg te gaan. Ik heb een tafel voor 10 gereserveerd bij restaurant De Haas. We gaan met twee auto’s. In elke auto 5 handbalsters. En behalve ik die de chauffeur is, bemoeit iedereen zich met het navigatiesysteem en paar keer werd er gezegd, je moet hier naar links, terwijl de ander dan weer zei, nee je moet hier naar rechts. Het duurde daarom drie keer zolang als normaal. Lachen, gieren, brullen. Uiteindelijk zijn we op de parkeerplaats in Elburg. We lopen de Jufferenstraat in, de hoofdstraat van Elburg. Het sterft hiervan de restaurants en alle restaurants zijn goed gevuld.

Het restaurant is mega groot en heel gezellig.We krijgen een iPad voor onze neus waarop het menu staat. We kiezen allemaal wat, maar we kunnen het niet bestellen via de iPad. Tijdsverspilling! Ook op de iPad staat dat er aardappeltjes, frietjes, salade, appeltjes en witlof met ham en kaas geserveerd wordt. Is de hele bestelling na veel vijven en zessen opgenomen, vraagt Astrid of ze ook wat aardappeltjes, frietjes, salade, appeltjes en witlof met ham en kaas neer kan zetten. Het blijft een rare die Astrid.

Na de overvloedige maaltijd zien we dat er koopavond is vanavond. Het is nu 20.15 uur. Dus we hebben nog ff de tijd om te shoppen. Het is nu gelukkig droog en de wind is gaan liggen. Dus we lopen heerlijk door de Jufferenstraat. Maar helaas. Geen winkel is open. We lopen toch nog even door het geweldige stadje, door prachtige straatjes en langs leuke kanaaltjes. En dan zijn we weer op de parkeerplaats.

We zijn in 5 minuten op het park. Ik heb tegen mijn medereizigers gezegd dat ze allemaal hun mond moesten houden. We hebben onze kentekens opgegeven en dan gaat de slagboom voor je open als je aan komt rijden. Ik ben er zo door, maar Wies met haar gevolg lukte dat niet. Ff naar voren, ff naar achteren, ff dichterbij de camera. Maar no way. Ze bleef aan de verkeerde kant van de slagboom.

Ze liet de auto achter haar door de slagboom gaan en met een kilometertje of 50 reed ze achter de man aan. Dat ging maar ternauwernood goed.

In onze bungalow zetten we koffie en schonken we van alles in. Astrid installeerde de nostalgiequiz op de televisie. We formeerden 3 groepen en hupsakee, het feest kon beginnen.

We hebben deze quiz al een aantal jaar geleden gedaan. We zijn natuurlijk allemaal een daggie ouder geworden en ons geheugen laat ons wel eens in de steek. We kunnen deze quiz over een paar jaar gerust nog een keer doen.

We deden acht ronden en twee er van waren de muziekronden. We galmden allemaal mee met deze oude liedjes. Heerlijk. Na drie ronden hadden we pauze. Even plassen natuurlijk, omdat we zo gelachen hadden. We schenken nog wat in en na deze korte intermezzo gaan we weer verder.

Ik was samen met Greta en Marja.We waren bijna de besten. Wat een heerlijke quiz was dit. Onze grote dank gaat uit naar de quizmaster ASTRID. Echt goed gedaan hoor As. Over een paar jaar mag je weer quizmaster zijn met dezelfde quiz. Per slot van rekening zijn dan weer een paar jaar ouder.

We gaan weer over tot het drinken van wijn, veel wijn. Ik zal niet zeggen hoeveel lege flessen wijn inmiddels in de keuken staan. De vele zakken snoep, zoutjes en weet ik veel blijven onaangeroerd na de koffie met gebak van deze morgen, een uitgebreide lunch en een heerlijk diner zonder dessert.

En dan gaat onze quizmaster de punten tellen en berekenen welk groepje heeft gewonnen. En dat is het groepje de Beppies bestaande uit Sjaan, Nel en Carla. Zij krijgen een oorkonde en een prijs.

Ons groepje heeft de tweede prijs gewonnen en ook wij krijgen een oorkonde. Wij hadden iedere keer een andere naam. We begonnen met wij zijn de besten, wij zijn bijna de besten, deze ronde was echt niks en weet ik veel welke andere namen wij hadden.

De derde prijs is voor Adrie, Liesel en Wies. Hun groepje heette De drie musketiers. En ook zij kregen een oorkonde. Het was al met al een geweldige avond.

En dan zoeken we onze slaapkamers op voor hopelijk een heerlijke nachtrust.

Op weg naar huis

Om 05.15 uur werd ik al weer wakker. Bloedheet op de kamer. Meteen maar douchen. Om 06.30 uur ontbijten en dan de spullen in de bus gezet. En precies om 07.30 uur vertrekken we.

We zijn al snel op de snelweg. Maar snel weg was geen optie. Jan had al gezien dat we in een file zouden belanden en die was er ook. Dat duurde een klein half uur extra.

Was het in Italië ‘’s morgens nog rond de 15 graden, hier tikt de thermometer al 22 graden aan. Ook vandaag belooft het een bloedhete dag te worden. We rijden en dan zegt Jan dat er bij Stuttgart een vertraging is van 1 1/2 uur. Hij kiest een andere weg. We zien dan weer een ongeluk. Een personenauto is van de middelste baan naar rechts gegaan. Maar daar reed al een vrachtwagen. Dus botsing.

Om 09.45 uur stoppen we voor koffie. De temperatuur is nu rond de 25 graden, maar er hangt een dreigende lucht. En als we weer naar de bus lopen begint het te spetteren. Maar we zitten voorlopig droog.

Na een half uurtje rijden we verder. En weer komen we in een file. Jan heeft de route al een paar maal aangepast. Maar Duitsland is net Nederland. Alleen maar files.

We rijden tot 13.00 uur en dan gaan we lunchen. Als we net in het restaurant zitten begint het te regenen. Wel ja, kan er ook nog wel bij. Om 14.00 uur rijden we verder en weer komt een drie kwartier rijden een file. Deze is gelukkig maar 13 km. Oh my, komen we ooit nog thuis! De regen komt nu met bakken uit de hemel. De temperatuur is ook gedaald. Het is nu 20 graden.

We sluiten lekker aan in de file. Gelukkig rijdt Jan op de linkerbaan. Dat gaat wat sneller. Op de rechterbaan rijden de vrachtwagens en dat zijn er heel wat.

Om 16.00 uur stoppen we een kwartiertje. De temperatuur is heerlijk nu. Zwaarbewolkt maar wel droog. We zijn om 17.45 uur bij ons wisselpunt voor het afscheidsdiner. Jan haalt onze koffers uit de bus en wij gaan eten. Het is hier behoorlijk druk. Na een overvloedige maaltijd halen we onze koffers op en brengen deze naar de bus die ons naar huis brengt.

We moeten nog een paar plaatsen bezoeken om reizigers af te zetten. En wij zijn de laatsten.

We waren ook als eersten opgehaald, dus de eersten zullen de laatste zijn.

We kijken terug op een geweldige reis, veel gezien, veel gegeten, veel zon gezien en veel gewandeld (vooral van de berg naar beneden). De Dolomieten zijn prachtig.

De koffer pak ik morgen uit en dan begint het circus weer.

EN MIJN BENEN DOEN HET WEER!

Richting Nederland

Weer een vroegertje vanmorgen. Om 07.30 uur reed de bus al weer weg. Ontbijt achter onze kiezen en de koffers in de bus. Mijn koffer had ik al buiten mijn kamer gezet. Tijdens het ontbijt heeft iemand van het hotel deze in de hal gezet. Geen doen van de tweede etage naar beneden.

Het weer is ook nu weer heerlijk. We rijden naar Oostenrijk. We gaan door de Brennerpas. Geen file. Daar bezoeken we het leuke plaatsje Rattenberg. Een mooi straatje langs de rivier de Inn.

We lopen door het leuke straatje. We bezoeken eerst een banketbakkerij waar we apfelstrudel aangeboden krijgen. Thee of koffie en een mooie beker kregen we. Ook wordt getoond hoe zo’n verrukkelijk gebakje gemaakt wordt. Heerlijk hoor.

Dan gaan we langs de rivier lopen en foto’s maken. We lopen naar een klein winkelcentrum, daar halen we broodjes en wat te drinken. Op een picknicktafel langs de rivier verorberen wij deze.

En dan wachten we tot 13.15 uur om weer te vertrekken. Jan gaat nog even tanken en hup daar gaan we weer. Het is ook hier bloedheet, 25 graden. Maar we klagen niet.

Op de snelweg richting Duitsland gaat het lekker snel. Aan de andere kant wat minder. Wat een file zeg, er kwam geen eind aan. De temperatuur stijgt nog steeds, 32 graden inmiddels. Jan stopt de bus rond 15.00 uur bij een parkeerplaats met verschillende winkels en restaurantjes. We nemen alledrie een magnum. Heerlijk.

Een half uur later zijn we al weer onderweg. We passeren München en nu gaat het op schieten. Ons hotel staat in Zusmarshausen. Ja ja, we komen nog eens ergens op de wereld. Tegen 16.45 uur zijn we in ons hotel. Ik heb een overnachtingstas gemaakt, zodat ik niet met mijn koffer hoef te zeulen.

Ik krijg een kamer op de begane grond. Ik zet mijn spullen in de kamer en dan gaan we op het terras een drankje doen. Jeetje wat is het hier heet zeg. We zitten met de hele ploeg buiten en op een moment gaan we naar binnen voor het diner.

Heerlijk tomaten met mozzarella en spaghetti. Tja je komt uit Italië en bent nu in Duitsland. Huh!

En een overheerlijk ijsje toe.

Dan gaan we weer met een ploegje buiten zitten. Het begint nu eindelijk een beetje af te koelen. Ik schrijf dit bericht en ik weet dat ik geen internet heb. Dus ik weet niet wanneer dit online komt.

Ik ga ermee nokken, morgen om 05.30 uur gaat de wekker weer….

Een dagje Merano

Vandaag gingen we weer een stad bezoeken, Merano. Een prachtige stad. De route er naartoe is geweldig. Hoe dichter we bij de stad komen hoe meer boomgaarden met appels we zien. Echt niet normaal. Ik weet niet hoeveel boomgaarden we hebben gezien. Ze zijn ook al aan het plukken. Hoeveel kilo’s zullen hier vanaf komen?

We vertrokken om 08.30 uur en om 10.30 uur zijn we in deze mooie stad. Het kwikt stijgt per minuut. Op z’n hoogst was het 33 graden. Eigenlijk veel te warm voor een stadsbezoek. Jan stopt bij een busstation en dan stappen we uit. We lopen de brug over en dan gaan we de boulevard op. Deze boulevard loopt parallel aan een riviertje. Het stikt hier van de terrassen. We gaan meteen op een terras zitten voor koffie en verse jus.

Dan stappen we op en gaan we de winkelstraten in. Prachtige winkels maar ook prachtige prijzen. Jeetjemina wat is het hier duur. Ook vinden we hier Zara en H&M. Dezelfde artikelen als bij ons. Maar wel winterkleding. Nou daar hebben we op dit moment nog geen zin in.

Er zijn op de vele pleintjes kraampjes met allerlei soorten pasta. Mijn god ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten bestonden. Ook veel olijfoliën en harde pittige worsten.

Dan gaan we weer naar de boulevard voor de lunch. We zitten weer bij dezelfde tent waar we eerder al koffie hebben gedronken. Veel gerechten, pasta’s en pizza’s. Maar daar hebben we geen trek in. En dan vinden we een aparte kaart waarop broodjes kebab afgebeeld staan. Ook wel een keer lekker. Maar dat ze zo groot waren hadden we op de kaart niet gezien. Mama Mia!

We zitten lekker mensen te bekijken met een drankje en dan rekenen we af. We lopen een brug over naar de overkant van de rivier en gaan daar in de schaduw zitten. Jeetje zelfs hier is het nog bloedheet.

Om 14.30 uur vertrekken we weer naar ons hotel. Gelukkig val ik zeker een uur in slaap. Als we bij het hotel zijn, ga ik de koffer inpakken. Morgen beginnen we aan de terugreis. We overnachten in Duitsland. Maar eerst bezoeken we een banketbakkerij waar apfelstrudels gemaakt worden. We mogen er dan een opeten en we krijgen een beker volgens Jan. Nou nou, wat een verwennerij.

Maar eerst doen we nog even een drankje in de heerlijke tuin, heerlijk in de schaduw. En dan maken we ons gereed voor ons laatste diner in dit hotel. Weer vier gangen. Eerst pasta of soep dan salade van het saladebuffet, dan het hoofdgerecht, een heerlijke schnitzel met gebakken aardappelen en als dessert crème brûlée. Heerlijk allemaal.

En dan mogen we contant onze drankjes die we tijdens ons verblijf in dit hotel hebben genuttigd afrekenen. Dus niet pinnen. De eigenaresse van dit hotel bezit nog 3 hotels. Zelf komt ze ff innen. Iedereen krijgt een totaal bedrag op. Nou dat pikken wij natuurlijk niet. Ik wil een overzicht. Na veel vijven en zessen, krijgen we die. Die stinkerd stopt alles zo in haar beurs(je). Ik ben obstinaat. Eigenlijk wil ik gewoon met mijn pinpas betalen. Volgens Jan accepteert zij dat niet. Het is een wettig betaalmiddel, dus ze zal wel moeten. Maar ik hou me in en als we contant betaald hebben laten we haar in haar sop gaar koken.

We nemen nog een drankje. Van tevoren hadden we dat al bij de vrouw moeten opgeven zodat ze het totaal bedrag kon verhogen. We zitten nog ff gezellig te keuvelen en dan gaan we naar de kamer. Een kort nachtje, om 05.30 uur de wekker, om 06.30 uur ontbijt en vertrek om 07.30 uur.

Trusten!

Toch weer een wandeling

Vandaag brachten we een bezoek aan het Nationaal Park Ahrntal. Een half uurtje rijden van ons hotel. Sommige reisgenoten bezochten eerst nog 1 1/2 uur een kopermijn. Door middel van een treintje werden ze die tijd rondgereden terwijl het in de mijn 8 graden was. Niet voor ons.

Wij drinken koffie en thee en als de mijnbezoekers klaar zijn vertrekken we naar het Nationaal Park. Wat is het hier prachtig. Met paracetamol en de gelei van Carla waagde ik het erop. Gelukkig was deze wandeling niet van het stijgen en dalen en was het behoorlijk vlak.

We lopen eerst naar een prachtig kerkje in het dal. Rondom zijn prachtige weides met heel veel koeien met bellen om hun nek. Die beesten worden er volgens mij zelf knettergek van. Huizenhoge bergen rondom en een geweldige stroom met water. Ook nu was het weer tegen de 30 graden.

We lunchen eerst voor we aan de wandeling beginnen. Heerlijke omeletten, weliswaar met aardappel in plaats van brood, maar wat kan ons dat schelen. Na het eten gaan we nog even op een bankje in de zon van het prachtige uitzicht genieten.

En dan is het tijd voor de terugtocht naar de bus. Heen liepen we over een geasfalteerd pad, terug kozen we er voor om door het bos te gaan. Geen idee of we wel de juiste weg bewandelden. Prachtig was de route zeker. En af en toe moesten we om een koe of stier manoeuvreren. Ook best wel spannend. Op een moment zijn we zonder dat we er erg in hadden heel hoog. Een heel stuk lager zien en horen we de rivier. OMG, hoe komen we beneden en kunnen we überhaupt ergens naar beneden. We zien op een moment de parkeerplaats van de bus. Maar wij lopen steeds verder weg van de parkeerplaats. Gelukkig doen mijn benen het weer redelijk.

En dan zien we eindelijk een pad naar beneden die ons naar de parkeerplaats leidt. Prachtig was deze wandeling. En alleen tijdens het dalen voelde ik de pijn in mijn benen nog een beetje.

We wachten op een bankje tot iedereen present is en dan gaan we weer naar het hotel. En dan kom ik erachter dat mijn vest niet meer in mijn bezit is. Die heb ik waarschijnlijk in het restaurant laten hangen. Jon gaat terug naar het restaurant, maar tevergeefs. Vest weg.

In de tuin van het hotel gaan we heerlijk lezen en ik heb puzzelboekjes meegenomen. Maar mijn pen lekt. Mijn handen zitten helemaal onder de inkt. Wel ja kan er ook nog wel bij. Op een moment moeten we uit de zon weg, veel te warm. We zitten een uurtje in de schaduw en dan gaan we naar boven ons klaar maken voor weer een diner.

Ook weer heerlijk en heel gezellig. Het dessert was dit keer ijs. Verrukkelijk. En dan komt net als gisteravond de regen weer met bakken uit de hemel. Onweer erbij. Maar ons kan het niks schelen. Morgen gaan we naar Merano. Dit schijnt een prachtig stadje te zijn. We wachten het af.

Met de kabelbaan naar de Klausberg

De bus bracht ons vandaag een kwartiertje verderop naar de Klausberg. Een kabelbaan van ruim 1600 meter. Eenmaal boven genoten we van het prachtige uitzicht. Een rodelbaan, tokkelen dat kon daar allemaal. En wandelen natuurlijk. Maar dat is aan mij niet besteed deze dagen. Jeetje wat heb ik spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten. Ik kan amper lopen.

We drinken eerst koffie en chocolademelk en kijken nog even rond. Omdat wandelen geen optie is, besluiten we weer met de kabelbaan naar beneden te gaan. We nemen de stadsbus naar het dorpje Sand in Taufers. Volgens Jan een enig dorpje. Maar alle winkels waren dicht, jammer.

Wel is een restaurantje open en daar nemen we een tosti. Op het terras zit een accordeonist en een man met een stok met allerlei muziekinstrumenten. Ons kon het niet bekoren. Dan zien we een souvenierwinkel die wel open is. Daar kopen we een kaart voor Jan om geld in te doen en om hem later te bedanken voor de mooie reis.

Dan nemen we de bus weer terug naar Lutago. Bij de Spar doen we boodschappen en dan gaan we ijs halen. Heerlijk. We lopen weer terug naar het hotel. En mijn benen vinden dat niet leuk. In de tuin doen we nog een drankje.

Ik vraag Jan hoe ik aan spierontspanners kom. De apotheek is dicht. Volgens Jan gaan ze maandag weer open. Ja daar heb ik nu wat aan. Ik google en lees dat paracetamol ook schijnt te helpen. Maar daar heb ik al bijna een kilo van op. Carla heeft gelei tegen spierpijn. Dus dat maar ff proberen.

Dan is het weer tijd voor ons diner. Totaal geen trek. En als ik denk dat ik van de tweede etage naar beneden moet lopen, zakt de moed mij in mijn schoenen. Maar ik red het. We eten ons heerlijke diner en dan begeef ik mij weer voetje voor voetje naar boven. Ga lekker lezen en dit verhaal schrijven. Hopelijk zijn mijn klachten morgen minder.